الدن رینگ دقیقاً همان چیزی است که اضطرابم به آن احتیاج دارد - سفر به مالزی

سوای از اینکه فکر می کنید الدن رینگ چقدر سخت است یا نیست واضح است که بازی احتیاجمند زمان واکنش دقیق و وقت گذاشتن بر روی بهینه سازی درست قابلیت ها و تجهیزات شخصیت بازی است. اگر نتوانید در برابر تهدیدات به سرعت واکنش نشان دهید و بر روی طلسم های اشتباه سرمایه گذاری کنید نمی توانید خیلی در بازی پیشروی کنید و به عنوان کسی که اضطرابش بر روی سروقت انجام ندادن مسئولیت هایش و شکست خوردن در برنامه ریزی برای آینده موضوع دارد ایدهٔ تجربهٔ الدن رینگ به صورت جدی برایم هراس آور بود.

جرقهٔ این ایده پس از به انتها رساندن Flintlock خورد. با اینکه بازی چالش های خیلی سختی ندارد من را به یاد چرخهٔ هسته ای سرگرم نمایندهٔ بازی های سولزمانند انداخت. بازی بعلاوه مرا برای تجربه ای مثل الدن رینگ آماده کرد. حقیقتش را بگویم با توجه به اضطرابم فکر کردم تفریح که می توانستم سرفرصت انجام دهم و در آن به تدریج راهم را به سوی یک پیروزی غیرمنتظرانه باز کنم شاید برایم مفید باشد. من بعلاوه الدن رینگ را انتخاب کردم زیرا به من اجازه می دهد کاری را انجام دهم که خیلی به آن علاقه دارم: گشت و گذار. بسیاری به درستی گفته اند که ساختار دنیا باز الدن رینگ فرمت سنتی سخت ژانر سولزمانند را آسان تر نموده و به شما اجازه می دهد با سرعتی که ترجیح می دهید در بازی پیشروی کنید و با مبارزه با دشمنان سطح پایین تر قدرتمندتر شوید و این حقیقت دارد اما در چندین ساعتی که من صرف بازی نموده ام زمان زیادی را صرف گشت و گذار در دنیا بازی و دوری از مبارزه نموده ام.

نوعی آرامش را می گردد در محیط الدن رینگ حس کرد. چشم اندازهای سرد و افسردهٔ آن با درخت باابهت اما زیبای اردتری مزین شده است و در پیش زمینه نوایی آرام اما سوگ برانگیز به گوش می رسد. صرفاً وجودداشتن در این فضا، در میان پرندگان و حیوانات دیگری که از یک سو به سوی دیگر می روند برای من جذابیت زیادی دارد.

حیوانات در زیست بوم بازی دارای جایگاهی هستند که من به آن حسودی ام می گردد: برخلاف من آنها مجبور نیستند آزمایش های خشن و وحشیانه این بازی را تجربه نمایند. من به گوسفندان تلو تلو خور، عقاب های متفکر، خرگوش های جهنده شاد و خرم و آهوهای آرام غبطه می خورم. وجودیت آنها در این قلمروی فانتزی تاریک عاری از هرگونه خشونت است و من حاضر نیستم آنها را به ورطهٔ خشونت بکشانم فرقی نمی نماید با کشتنشان چه آیتمی به دست می آورم. پس من به گرگ ها و خرس ها هم کاری ندارم. پس حتی وقتی یک دشمن از ترس عقب نشینی می نماید در پی کشتنش نیستم. با وجود خشونت زیادی که در الدن رینگ وجود دارد برای من این چالش ها و درگیری ها دعوتنامه ای هستند تا هرچه بیشتر به تعهدم پایبند بمانم و در جایی که احتیاج نیست از خشونت استفاده نکنم. به این صورت، الدن رینگ به شکل عجیبی به یک پناهگاه برای دوری از معضلات و مسائل زندگی شخصی ام تبدیل می گردد. من به اینجا می آیم تا به آرامش دست پیدا کنم اما با این حال می خواهم بازی را تمام کنم و به این به معنای مشارکت در نبردهاست.

چالش های الدن رینگ که بسیاری از آنها در ابتدا شاید سخت باشند این تأثیر را دارند که به شما نشان می دهند هیچ چیز غیرممکن نیست، اینکه شما می توانید از یک تقلا بیرون بیایید و پیروز شوید. همان طور که در یکی از نقدهای بازی گفته شده است: این کار سختی خواهد بود اما من از پس آن برمی آیم من نیز به این جمله باور دارم و در رویارویی با چالش های الدن رینگ خیلی احساس نگرانی نمی کنم. چالش تقصیر من نیست و صرفاً وجود دارد. من نمی توانم به خاطرش خودزنی کنم. نمی توانم خودم را سرزنش کنم و از این چالش سعی می کنم درس یاد بگیرم. من به آمدن به اینجا ادامه می دهم و سعی می کنم دفعهٔ بعد بهتر عمل کنم.

الدن رینگ تابه حال به من اجازهٔ دوری از استرس های زندگی روزمره ام و باس شکنجه آور شک و اضطرابی که در ذهنم پرسه می زند را داده است. این بازی بعلاوه به من ارزش و اهمیت صبوری، استقامت و پذیرش ماهیت همه چیز را نشان داده است. من هم انتظار ندارم آن را به این زودی ها تمام کنم. من این بازی را سرفرصت انجام می دهم زیرا زندگی اغلب اوقات به من فرصت چنین کاری را در جاهای دیگر نمی دهد. سرزمین های میانه دارند بیش ازپیش به من نشان می دهند که بخشنده تر و پذیراتر از هر جای دیگری هستند.

منبع: Kotaku

خواندنی ها

برترین ترتیب رویارویی با غولآخرهای الدن رینگ (با نقشه کامل محل تمام باس ها)