کشیشی که آهنگساز بزرگی شد! - سفر به مالزی

به گزارش خبرنگاران، آنتونیو لوچو ویوالدی چهارم مارس سال 1678 به جهان آمد و در 28 ژوئیه سال 1741 درگذشت.

او عمدتا بخاطر آهنگسازی بسیاری از کنسرتوهای ساز ویولن و انواع سازهای دیگر و همچنین آثار کرال مقدس و بیش از چهل اپرا شناخته شده است.

مشهورترین اثر او مجموعه ای از کنسرتوهای ویولن است که با نام چهار فصل شناخته می شود.

ویوالدی بسیاری از آثارش را برای آنسامبل زنانه یتیم خانه آسپدل دلا پیتا ساخته است. او از سال های 1703 تا 1715 و از 1723 تا 1740 در این محل به عنوان کشیش کاتولیک استخدام شده بود.

این آهنگساز به چند پیروزیت با نمایش اپراهای گران قیمتش در ونیز، منتووا و وین دست یافت. او پس از ملاقات با شاه چارلز ششم، به امید ارتقاء به وین نقل مکان کرد ولی با این حال چارلز ششم اندکی پس از ورود ویوالدی درگذشت و خود ویوالدی هم در کمتر از یک سال بعد در فقر از جهان رفت.

دوران کودکی ویوالدی

والدین ویوالدی، جیوانی باتیستا ویوالدی و کامیلا کالکیا بودند. او پنج خواهر و برادر به نام های مارگاریتا، گابریلا، سیسیلیا ماریا، بوناونتورا توماسو، زانتا آنا و فرانچسکو گائتانو داشت. پدرش پیش از اینکه یک نوازنده حرفه ای ویولن شود، آرایشگر بود. او به آنتونیو نواختن ویولن را آموخت و بعدها در ونیز به همراه پسر کوچکش تور موسیقی برگزار کرد. با توجه به گستره دانش موسیقی آنتونیو در سن 24 سالگی و زمانی که کار خود را در آسپدل دلا پیتا آغاز کرد، احتمال می رود که در سنین پایین کودکی، نواختن ویولن را آموخته باشد.

همچنین این احتمال وجود دارد که ویوالدی دروس اولیه آهنگسازی را از یک آهنگساز اولیه باروک به نام جیووانی لگرنزی فرا گرفته باشد. یک محقق، تأثیر سبک لگرنزی را در آثار موسیقی دینی ویوالدی که در سال 1691، یعنی 13 سالگی نوشته، تشخیص داده است.

سلامتی ویوالدی همیشه برایش مشکل ساز بود. علائم مسائل جسمی شامل درد در قفسه سینه که از آن به عنوان نوعی آسم تفسیر شده است، دیده می شد. البته این امر، مانع او برای یادگیری نواختن ویولن، آهنگسازی یا شرکت در فعالیت های موسیقی نشد ولی مانع فراگیری نواختن سازهای بادی شد.

ویوالدی در سال 1963 در 15 سالگی تحصیلات خود را برای کشیش شدن آغاز کرد و در 25 سالگی به عنوان کشیش دست گذاری شد.

در این قسمت به اثر بهار او از مجموعه چهارفصل گوش دهید:

مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی کند.

فایل آن را از اینجا دانلود کنید: audio/mp3

حضور و فعالیت ویوالدی به عنوان آهنگساز

در سپتامبر 1703، ویوالدی در یتیم خانه ای در ونیز به عنوان استاد ویولن شناخته شد. در حالی که به عنوان یک آهنگساز در جهان مشهور بود، به عنوان یک نوازنده حرفه ای و استثنایی ویولن نیز شناخته می شد. یوهان فریدریش آرماند فون اوفنباخ ـ معمار آلمانی ـ از ویوالدی به عنوان آهنگساز و نوازنده معروف ویولن یاد و درباره او بیان کرده است: ویوالدی بسیار عالی یک قطعه تکنوازی را نواخت و در انتها بخشی را به صورت بداهه به آن افزود که کاملا مرا متحیر کرد؛ زیرا به سختی ممکن است کسی تا به حال چنین نواخته باشد یا بنوازد.

ویوالدی تنها 25 سال داشت که در آسپدل دلا پیتا کارش را آغاز کرد. او در 30 سال بعدی از زندگی اش، برجسته ترین آثار خود را درحالی که در آنجا کار می کرد، ساخت. در آنجا چهار موسسه مشابه دیگر نیز وجود داشت که هدفشان پناه دادن و آموزش بچه هایی بود که رها شده یا یتیم بودند و یا خانواده هایشان نمی توانستند از آنها حمایت کنند. بودجه آنها از طرف دولت تأمین می شد. پسران پس از آموختن یک حرفه و در سن پانزده سالگی باید آنجا را ترک می کردند و بااستعدادترین دختران پس از آموزش موسیقی می ماندند و به عضویت ارکستر و گروه کر مشهور آسپدل درمی آمدند.

اندکی پس از انتصاب ویوالدی، بچه ها موسسه آسپدل در خارج از کشور نیز مورد استقبال و احترام قرار دریافتد. ویوالدی برای آنها کنسرتو، سرود و موسیقی آوازی مقدس نوشت. این آثار مقدس که تعدادشان به بیش از 60 قطعه می رسید، متنوع هستند؛ آنها شامل سرودهای چندصدایی، تک نفره و آثار کر در مقیاس بزرگ برای تکنوازان، گروه کر و ارکستر بودند. در سال 1704، سمت معلم ویولا به وظایف او به عنوان مربی ویولن اضافه شد. این موقعیت به زمان و کار زیادی نیاز داشت؛ او مجبور بود در هر جشن یک سخنرانی یا کنسرتو بسازد و به یتیمان هم تئوری موسیقی و هم نحوه نواختن سازهای خاص را بیاموزد.

خروج و ورود دوباره او به آسپدل

روابط او با هیات مدیره موسسه آسپدل اغلب تیره و تار بود. آنها هر ساله باید برای نگهداری معلم ها رأی گیری می کردند. رأی ها برای ویوالدی به ندرت متفق القول بود و در سال 1709 به هفت بر شش رأی مخالف رسید. پس از یک سال به عنوان یک موسیقیدان مستقل، در سال 1711 اعضای هیات مدیره بر اساس یک رأی گیری متفق القول او را فراخواندند. قاعدتا در سال های غیبت او، هیات مدیره متوجه اهمیت حضورش شده بود. وی هنگامی که در سال 1716 به سمت مدیر موسیقی ارتقاء یافت مسئولیت کلیه فعالیت های موسیقی موسسه را بر عهده گرفت.

در سال 1705، نخستین مجموعه از آثار وی توسط جوزپه سالا منتشر شد. نخستین اثر او مجموعه ای از 12 سونات برای دو ویولن به سبک متعارف دوره باروک بود. در سال 1709، دومین اثر او با مجموعه دیگری از 12 سونات برای ویولن و باسکو ادامه یافت. ویوالدی نخستین پیروزیت خود را به عنوان آهنگساز با اولین مجموعه از 12 کنسرتو به دست آورد.

سومین اثر او که در سال 1711 در آمستردام توسط استین راجر منتشر شد، به شاهزاده بزرگ فردیناند از توسکانی اختصاص داشت. این شاهزاده از موسیقیدانان بسیاری از جمله الکساندرو اسکارلاتی و جورج فردریک هندل حمایت مالی کرد. او خودش نوازنده بود و احتمالاً ویوالدی در ونیز با او ملاقات کرده بود. سومین اثر او که لسترو آرمانیکو نام داشت، در سراسر اروپا به پیروزیت چشم گیری دست یافت.

در این قسمت به اثر تابستان او گوش دهید:

مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی کند.

فایل آن را از اینجا دانلود کنید: audio/mp3

نگاهی به آثار اپرای ویوالدی

در اوایل قرن هجدهم، اپرا محبوب ترین سرگرمی موسیقی در ونیز بود و برای ویوالدی سودآورترین. در آن برهه چندین تئاتر برای جلب توجه عمومی رقابت می کردند. ویوالدی کار خود را به عنوان آهنگساز اپرا به عنوان یک کار فرعی آغاز کرد. نخستین اپرای او اوتون این ویلا نه در ونیز بلکه در تئاتر گارزری واقع در ویچنزا در سال 1713 اجرا شد. سال بعد ویوالدی به عنوان مدیر اپرای تئاتر سن انجلو در ونیز منتصب شد؛ جایی که اپرای او اورلاندو فینتو پازو اجرا شد. این اثر با سلیقه مردم تناسب نداشت و پس از چند هفته اجرای آن متوقف و با تکرار کار دیگری که سال قبل ارائه شده بود جایگزین شد.

در سال 1715، وی موسیقی Nerone fatto Cesare (که اکنون گم شده است) را، با هفت آهنگساز مختلف که رهبر آنها بود، ارائه داد. اپرا شامل 11 آواز تک نفره بود و در نهایت اثری پیروز شد. در اواخر فصل، ویوالدی قصد داشت اپرای (آرسیلدا، رجینا دی پونتو) که صفر تا صد آن توسط خودش ساخته شده بود را اجرا کند ولی بازرس ایالتی مانع او شد که البته سال بعد با دریافت موافقت اجرا، توانست آن را به روی صحنه ببرد و به پیروزیت چشمگیر دیگری دست پیدا کند.

همچنین در سال 1716، ویوالدی دو اپرای دیگر به نام های Lincoronazione di Dario و La costanza trionfante degli amori e degli odi نوشت و تولید کرد.

مورد دوم آنقدر محبوب بود که دو سال بعد با نسخه بازنویسی شده و دوباره نام گذاری شده به نام Artabano re dei Parti ، (اکنون گم شده است) اجرا شد. این اثر همچنین در سال 1732 در پراگ اجرا شد. در سال های بعد ویوالدی چندین اپرا نوشت که در سراسر ایتالیا اجرا می شد.

سبک پراگرسیو آثار اپرای او، مسائلی برایش در تقابل با آهنگسازان محافظه کاری مانند باندتو مارچلو که موسیقیدانی ارشد و در عین حال آماتور بود، ایجاد کرد تا حدی که مارچلو یک رساله چاپی در تقبیح ویوالدی و اپراهایش نوشت.

درواقع رساله چاپی Il teatro alla moda ، بدون اینکه مستقیماً از ویوالدی یاد کند، به او حمله کرد؛ به این صورت که نقاشی روی جلد آن یک قایق (سنت آنجلو) را نشان می داد، در انتهای سمت چپ آن فرشته کوچکی ایستاده بود که کلاه کشیشی بر سر داشت و ویولن می نواخت.

خانواده مارچلو ادعا کردند که مالکیت Teatro SantAngelo را در اختیار دارند و یک جنگ حقوقی طولانی با مدیریت برای اعاده آن داشتند که هیچ پیروزیتی حاصل نشد.

در نامه ای که ویوالدی به حامی خود مارکسی بنتیوگلیو در سال 1737 نوشت، به نود و چهار اپرای خود اشاره کرد. اگرچه که تنها حدود پنجاه اپرا از ویوالدی کشف شده است و هیچ مستندی از اپراهای دیگر وجود ندارد. البته باوجود اینکه ممکن است ویوالدی اغراق کرده باشد ولی با در نظر دریافت نقش دوگانه او به عنوان آهنگساز و مدیر اپرا طی 25 سال فعالیت حرفه ای، قابل قبول است که شاید خودش به تنهایی به عنوان آهنگساز یا به عنوان مسئول، تولید کلیه 94 اپرایی که از آنها یاد کرده را عهده دار بوده باشد.

در حالی که ویوالدی مطمئناً اپراهای زیادی را در زمان خود ساخته است، اما او هرگز به برجستگی آهنگسازان بزرگ دیگری مانند آلساندرو اسکارلاتی، یوهان آدولف هاس، لئوناردو لئو و بالداسار گالوپی نرسید.

از پیروز ترین اپراهای او می توان به La costanza trionfante و Farnace اشاره کرد.

سبک ویوالدی در آهنگسازی

موسیقی ویوالدی ابتکاری بود. او ساختار رسمی و موزون کنسرتو را که در آن به دنبال کنتراست های هارمونیک و ملودی ها و مضامین ابتکاری بود، درخشان ساخت. بسیاری از ساخته های او پر زرق و برق، تقریباً بازیگوشانه و پرشور است. یوهان سباستین باخ شدیداً تحت تأثیر کنسرتوها و آوازهای تک نفره ویوالدی قرار گرفت.

چهار فصل ویوالدی چگونه ساخته شد؟

در سال 1717 یا 1718، موقعیت معتبر جدیدی به ویوالدی به عنوان Maestro di Cappella در دربار شاهزاده فیلیپ از دارمشتات، فرماندار منتووا پیشنهاد شد. او برای مدت سه سال به آنجا نقل مکان و چندین اپرا تولید کرد؛ از جمله تیتو مانلیو. در سال 1721، او در میلان بود؛ جایی که درام روحانی La Silvia را ارائه داد. ویوالدی در سال 1722 به رم نقل مکان کرد و در آنجا سبک جدید اپراهای خود را معرفی کرد. پاپ جدید بندیکت سیزدهم ویوالدی را دعوت کرد تا برای او بنوازد. در سال 1725، ویوالدی به ونیز بازگشت و در همان سال چهار اپرا تولید کرد.

در این دوره ویوالدی اثر چهار فصل کنسرتو ویولن را نوشت که صحنه هایی مناسب برای هر فصل را به تصویر می کشد. سه مورد از کنسرتوها دارای درک و مفهومی اصلی هستند. در حالی که نخستین بخش؛ یعنی بهار، موتیف هایی را از یک سمفونی در نخستین اقدام اپرای معاصر Il Giustino وام می گیرد.

احتمالا الهام بخش کنسرتوها منظره های حوالی شهر منتووا بوده اند. چهار فصل ویوالدی انقلابی در به تصویر کشیدن موسیقی بود. او در این اثر خود نهرهای روان، پرندگان آوازخوان (از گونه های مختلف، هر یک به طور خاص)، پارس سگ، وزوز پشه ها، چوپان های گریان، طوفان، رقصنده های مست، شب های خاموش، مهمانی های شکار، مناظر منجمد، بچه ها در حال اسکت روی یخ و گرمای آتش زمستان را به تصویر کشیده است. هر کنسرتو با غزل همراه است که احتمالاً خود ویوالدی ، صحنه های به تصویر کشیده شده در موسیقی را توصیف می کرده است.

در این قسمت به اثر پاییز این هنرمند گوش دهید:

مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی کند.

فایل آن را از اینجا دانلود کنید: audio/mp3

سال های آخر ویوالدی و مرگ او

همانند بسیاری دیگر از آهنگسازان آن زمان، سال های آخر زندگی ویوالدی با مسائل مالی همراه بود. آثار او دیگر همانند سابق در ونیز مورد احترام نبودند؛ زیرا تغییر سریع سلایق مردم آثار او را از رده خارج کرده بود. در نتیجه ویوالدی مجبور شد بسیاری از آثار خطی خود را به قیمت ناچیزی به فروش برساند تا بتواند هزینه سفرش به وین را تأمین کند. دلایل مهاجرت ویوالدی از ونیز مشخص نیست، اما به نظر می رسد که پس از پیروزیت در ملاقات با امپراتور چارلز ششم، آرزو داشته است به عنوان آهنگساز در دربار شاهنشاهی فعالیت کند.

اندکی پس از ورود او به وین، چارلز ششم درگذشت و این هنرمند را بدون هیچ گونه حمایت سلطنتی یا منبع درآمد ثابت ترک کرد. پس از مدتی، ویوالدی فقیر شد و در شب 27/28 ژوئیه 1741، در شصت و سه سالگی، به دلیل عفونت داخلی، در خانه ای متعلق به بیوه یک سازنده زین درگذشت. در 28 ژوئیه او را در یک گور ساده در یک قبرستان که متعلق به صندوق بیمارستان دولتی بود دفن کردند. مراسم خاکسپاری ویوالدی در کلیسای جامع سنت استفان انجام شد.

و اکنون به اثر زمستان:

مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی کند.

فایل آن را از اینجا دانلود کنید: audio/mp3

کلیه محتوای این گزارش طی ترجمه مطلبی درباره این آهنگساز از سایت Music Appreciation منتشر شده است.