نیم ساعت در آسانسور! - سفر به مالزی

هفته نامه خبرنگاران دوچرخه-سیدسروش طباطبایی پور: وقتی کله صبح، دکمه جی را زدم، جناب آسانسور به جای این که مرا تحویل طبقه هم کف بدهد، عشقش کشید و بعد از تکانی شدید، جایی بین طبقه دوم و سوم، ایستاد. صدای زنگ خطر و داد و فریادهای من هم نیم ساعتی طول کشید تا به گوش مدیر ساختمان و اهالی خفته در خانه هایشان برسد؛ اما بالاخره رسید و از اسارت، آزاد شدم.

قصه اسارت نیم ساعته ام را در آسانسور با کلی آب و تاب در کلاس انشا خواندم و از ترس ها و نگرانی ها، و البته عرق ریختن ها و بی تابی های خودم در کابین آسانسور گفتم. کلاس سراپا گوش شده بود؛ اما در آن میان، قیافه توی فکر عرفان شمس، بغل دستی محبوبم، توجهم را به خودش جلب کرد. حتی وسط خواندن، برقی توی صورتش پرید که حدس زدم یک قطره اشک ریخته.

این موضوع برای آقای اردستانی هم مهم شد. وقتی سر جایم نشستم، آقای اردستانی، به عرفان گفت: شمس! چیزی شده، پَکَری؟

عرفان سعی کرد از پاسخ دادن فرار کند؛ اما گیر آقا، سه پیچ بود. عرفان گفت: آقا! یاد بابا افتادم. همه کلاس پر از سکوت شد. دو سال پیش، بابای عرفان به رحمت خدا رفته بود؛ البته نمی دانستیم چرا. آقا گفت: خدا رحمتشون کنه؛ اما مگه بابای تو هم توی آسانسور گیر نموده بود؟

بغض عرفان ترکید. او را در آغوش گرفتم. سرش را روی شانه ام گذاشت. بعد از چند ثانیه، گفت: بابا سال ها اسیر بود. وقتی از سختی های نیم ساعته در کابین آسانسور شنیدم، دلم خیلی برای بابا سوخت. برامون تعریف نموده بود اوایل اسارت، فقط شش ماه در سلول انفرادی بوده...